Abstrakty - IV edycja
Prezentujemy listę referentów i tytułów wystąpień wraz ze streszczeniami i wstępną bibliografią. Zapraszamy do lektury!
Przypominamy, że język, w którym podany jest tytuł, jest równoznaczny z językiem całego wystąpienia.
Marcin Opacki (Warszawa)
Interlanguage: a Sui Generis Grammar
Uważa się, że badanie interjęzyków (IL), czyli języków uczniowskich, będących ontologiami pośrednimi między językami ojczystymi (L1) a docelowymi (TL), może nie tylko zaowocować istotnymi wnioskami o wartości pedagogicznej, ale także ujawnić dotychczas nieodkryte uniwersalia językowe.
Teoretycznie uzasadnione jest przekonanie, że łatwiej jest nauczyć się języka obcego (L2) wówczas, gdy dzieli on cechy typologiczne z językiem ojczystym. Niemniej jednak, przeprowadzone dotychczas badania dowodzą, że sama w sobie bliskość typologiczna języka ojczystego i języka docelowego zdaje się nie odgrywać aż tak istotnej roli w nauce. Dzieje się tak, ponieważ uczniowie tworzą innowacyjne gramatyki, których składowe struktury nie są ani transferem gramatyki ojczystej, ani projekcją gramatyki docelowej.
Z badań mierzących frekwencje wykładników funkcyjnych i struktur składniowych w języku uczniów na różnym poziomie zaawansowania rodzi się wniosek, że języki te są konstruowane według powtarzającego się wzorca, podobnie jak języki ojczyste, choć w innej kolejności i nie tak skutecznie.
W swojej pracy postuluję, że interjęzyki nie są niepełnymi odbiciami języka docelowego zniekształconymi przez język ojczysty, ale że stanowią odrębne gramatyki. Swój postulat opieram na podobieństwie wzorców akwizycyjnych, przewadze struktur kanonicznych nad transferowymi, oraz na założeniu, że gramatyczność pidżynów, jako dialektalnych form interjęzyków, jest warunkiem kreolizacji.
W myśl powyższych dociekań, podstawnym wydaje się być stanowisko, że interjęzyki winne być badane jako zjawisko typu sui generis i porównywane jedynie względem siebie. Tym samym, przyjmowanie języków docelowych za punkt odniesienia na modłę analizy kontrastywnej (CA) i analizy błędów (EA) jawi się jako się paradygmat nieodpowiedni w badaniach nad językami uczniowskimi.
1. Adjemian, C. (1987). On the Nature of Interlanguage Systems. Language Learning 26: 297-320.
2. Ellis, R. (1994). The Study of Second Language Acquisition. Oxford: Oxford University Press. ISBN 0-19-437189-1.
3. Ellis, R; Barkhuizen G. (2005). Analysing Learner Language. Oxford Applied Linguistics. ISBN-13: 9780194313347.
4. Gozdawa-Gołębiowski, R.(2003). Interlanguage Formation: A Study of Triggering Mechanisms. Institute of English Studies, Warsaw University. ISBN 83-911448-4-4.
5. Håkansson, G.; Pinemann, M.; Sayehli, S.(2002). Transfer and typological proximity in the context of second language processing. Second Language Research, Vol. 18, No. 3, 250-273 (2002) DOI: 10.1191/0267658302sr206oa.
6. Jakobovits, L. (1970). Foreign Language Learning: A Psycholinguistic Analysis of the Issue. Rowley, Mass.: Newbury House.
7. James, C. (1997). Errors in language learning and use. Explaining Error Analysis. London: Longman.
8. Plag, I. (2008). Creoles as Interlanguages: Inflectional Morphology. Journal of Pidgin and Creole Languages. 23.1, 109-130.
9. Pienemann, M. (Ed.) (2005). Cross-Lingistic Aspects of Processability Theory. Amsterdam: John Benjamins. ISBN 978 90 272 9391 6.
10. Selinker, L. (1972). Interlanguage. International Review of Applied Linguistics. 10, 209-241.