Abstrakty - IV edycja
Prezentujemy listę referentów i tytułów wystąpień wraz ze streszczeniami i wstępną bibliografią. Zapraszamy do lektury!
Przypominamy, że język, w którym podany jest tytuł, jest równoznaczny z językiem całego wystąpienia.
Alicja Jach (Poznań)
Obecność idei Andrzeja Gawrońskiego (1885-1927) w różnych dziedzinach współczesnego językoznawstwa
Andrzej Gawroński był polskim indologiem i językoznawcą, jednym z największych polskich politologów, który znał biernie około sto języków, a czynnie około czterdzieści. Od roku 1916 był on profesorem Uniwersytetu Jagiellońskiego oraz Lwowskiego. Był autorem pierwszego polskiego podręcznika sanskrytu oraz szeregu prac naukowych, m.in.: O błędach językowych (Warszawa 1921), O podstawie psychologicznej zapożyczania wyrazów obcych (Kraków 1921), Szkice językoznawcze (Warszawa 1928), Wartość uczuciowa deminutiwów (Kraków 1928), Początki dramatu indyjskiego a sprawa wpływów greckich (Kraków 1946).
Prowadził wykłady z języka i historii dramatu sanskryckiego, gramatyki porównawczej języków indoeuropejskich oraz filologii staroindyjskiej.
W swoich pracach zawarł idee zainspirowane działalnością niektórych młodogramatyków Szkoły Lipskiej. Były to idee dotyczące między innymi wpływu ludzkiej psychiki na język. Gawroński twierdził, iż myśli i uczucia kształtują język i prowadzą do jego nieustannego rozwoju. Zanegował on słuszność podziału językoznawstwa na synchroniczne i diachroniczne, zaproponowanego przez de Saussure’a. Zamiast tego wprowadził teorię martwej formy i żywej treści językowej.
1. A. Gawroński, Szkice językoznawcze, Warszawa 1928, TMJP.
2. Urbańczyk, S.: Dwieście lat polskiego językoznawstwa (1751-1950), Kraków 1993.