Najnowsze wieści




Dla takich, którzy myślą, święte nie jest nic.
Zuchwałe nazywanie rzeczy po imieniu,
rozwiązłe analizy, wszeteczne syntezy,
pogoń za nagim faktem dzika i hulaszcza,
lubieżne obmacywanie drażliwych tematów,
tarło poglądów – w to im właśnie graj.

W. Szymborska, „Głos w sprawie pornografii” (fragment)

Abstrakty - IV edycja



Prezentujemy listę referentów i tytułów wystąpień wraz ze streszczeniami i wstępną bibliografią. Zapraszamy do lektury!
Przypominamy, że język, w którym podany jest tytuł, jest równoznaczny z językiem całego wystąpienia.

poprzednie streszczenie | lista streszczeń | następne streszczenie

Justyna Czupiłka (Łódź)

Kicz w języku wybranych dramatów S. Przybyszewskiego



W moim wystąpieniu chciałabym nawiązać do tekstu A. Banacha („O kiczu”), który to badacz stwierdza, że twórczość Stanisława Przybyszewskiego można określić jako kiczową (przede wszystkim ze względu na poruszane przez młodopolskiego artystę tematy). Referat mój dotyczyć będzie języka (analizowanego pod kątem: semantyki, syntaktyki, gramatyki itd.) wybranych dramatów owego twórcy. Wyróżnione cechy języka np. powtarzalność pewnych formuł (frazeologizmów, związków wyrazowych) rozpatrzę w odniesieniu do wyznaczników kiczu (takich, jak m.in.: dążenie do zaspokojenia potrzeb przeciętnego odbiorcy; unikanie tego, co trudne, niewygodne), które to kwalifikatory wyróżnili m.in. A. Moles, A. Banach, P. Beylin. W ramach mojego wystąpienia chciałabym także zadać pytanie o to, jak świadomość językowa (lub jej brak) wpływa na tworzenie kiczowych tekstów. R. Nycz w książce „Język modernizmu: prolegomena historycznoliterackie” zauważa, że dziewiętnastowieczni twórcy cechowali się stosunkowo małą świadomością (możliwości wykorzystania) narzędzia, jakim się posługiwali. Czy można zatem twierdzić, że Przybyszewski nie miał szansy uniknięcia kiczu w języku? Rozważania dotyczące tej kwestii stanowić będą podsumowanie mojej wypowiedzi.

1. Bartmiński Jerzy, Językowy obraz świata, Lublin 1996.
2. Banach Andrzej, O kiczu, Kraków 1968.
3. Beylin Paweł, Autentyczność i kicze. Artykuły i felietony, Warszawa 1975.
4. Broch Hermann, Kilka uwag o kiczu i inne eseje, Warszawa 1998.
5. Przybyszewski Stanisław, Matka: dramat w IV aktach, Warszawa 1903.
6. Przybyszewski Stanisław, Śnieg: dramat w IV aktach, Warszawa 2002.
7. Przybyszewski Stanisław, Dla szczęścia, Warszawa 1902.
8. Moles Abraham, Kicz, czyli sztuka szczęścia. Studium o psychologii kiczu, Warszawa 1978.
9. Nycz Ryszard, Język modernizmu: prolegomena historycznoliterackie, Wrocław 1997.